The night train viel supergoe mee en s anderendaags konden we al direct gaan duiken. Na al die onderwaterfauna en flora van Ko Phi Phi, hadden we het hier al snel gezien. Echt ni heel veel viskes gezien en de koralen waren ook ni zo impressive. Bij den 2den duik wel door een koraalrif gezwommen en da was supervet. Die stroming die daar op zat was overdreven!! Op diejen duikersboot ook nog de Sim leren kennen. Ne coolen Indo-Amerikaan waar we dan nog een tijdje mee opgetrokken zijn in Vietnam. Van Nha Trang doorgereisd naar Hoi An. Voor de vrouwkes en de metro-seksuelen onder ons zou dit shopping-heaven zijn. Zelf kleren en schoenen stylen voor een appel en een ei. Marinke, ons Hollands vriendinneke, ging er volledig in op en liet zich zowel ne frak, schoenen als wete kik veel wa nog allemaal maken. De Sim liet zich een aantal kostuums op maat maken voor 250 usd... Joost mag weten hoe diejen die nog heeft meegesleurd of hij moet ze van daaruit per postduif naar de States hebben gestuurd maar ik denk et niet. We zien diejen misschien nog terug in Indonesie dan gaank wel ns luisteren hoe tem da geflikt heeft. Ons plan was in ieder geval om eens we in Bangkok zouden aankomen en alvorens door te vliegen naar Jakarta, die postduif aan elke poot een doos met spullen aan te binden en naar huis te sturen. Ene goeie raad voor als ge voor zo lang vertrekt: pakt ne rugzak mee, maar laat de rest thuis!!! Mensen denken maar da ze veel nodig hebben, maar in wezen hebt ge niks nodig, niks, noppes, nul de botten. Meer als den helft vant geen da ge meesleurt komt dieje rugzak nie uit. Ons hebben ze het op voorhand aan ons verstand willen brengen en wij wilden niet luisteren. Ge moet het misschien best aan den lijve ondervinden, maar ge hebt quasi niks nodig.
Maar goed waar waren we weer gebleven. Just ja in nice and beautiful Hoi An. Na langs al die winkelkes by night met lampaderrekes enzo te hebben gewandeld ergens ne stevigen 333 (trouwens het beste bier da ge op Vietnamesen bodem gaat tegenkomen) gaan drinken. Aan de klap geraakt met een Zuid-Afrikaanse, een Zweedse (damn die was lekker) en nen Belg. De Sam, Antwerpenaar in hart en nieren, was voor een aantal weken aant rondtrekken door Vietnam en wou wel een stukske met ons mee doortrekken naart noorden. Daar zijn we dan mee doorgereisd via Danang, waar trouwens gene zak te zien was. Heel grote stad, maar grauw, grijs, vuil, ik zou er voor geen geld nimmer willen stoppen. Ding is dat we van hieruit het schoonste stukske treinreis konden meepikken dat Vietam te bieden had en dat zouden we dus nie afslaan. Da bleek dan ook wel een schitterend stukske spoor te zijn da we namen, langs de zee met wa magnificent views en schoon pics tot gevolg. De Sam, amateurfotograaf maar heel gedreven, heeft meer in de middenwagon met zijne kop buiten gehangen dan iets anders. Soms ging em er misschien wel een beetjen over als em op een of ander markt recht voor een oud vrouwken haar gezicht ging hangen en dan vollen bak de flash erop afvuurde... ma soit achteraf bekeken ook best wel lachen.
Pieter en ikke zouden maar 1 nacht blijven in Hue. In Danang hadden we voor we op den trein stapten nog met Mr. T aant babbelen geweest. Een soort easy-rider van Centraal-Vietnam. Easy-ridertours zijn tours georganiseerd door mannen met ne chopper. Hier kunde dan achterop kruipen en vervolgens een heel stuk door de bergen sjeezen. Een ervaring die heel anders is als ge ze meemaakt vanop een duffe bus en dan op de koop toe ook nog een minder schone route pakt. We hadden al spijt dat we dit hadden laten schieten in Dalat, in de Centrale Hoogvlakte van Vietnam, dus chance dat we deze rough rider vant noorden nog tegenkwamen onderweg want dit zou ook wel een heel proper toereke gaan worden. Soit, eerst en vooral kwamen we dan aan in Hue. Mr. T, ozze commissiejager, had ons dus ook al een goedkoop hotelleke aangeraden en die mensen kwamen ons dus ook ophalen aant station per taxi. Ferm gemakkelijk. Minder gemakkelijk was die meute werkwillige Vietnamezen van uw lijf te kloppen die u nen taxi of motobaaaaaaaaaaaaaik wilden aanbieden. Wij komen aan en checken in , da receptionistje moest nog op de markt zijn dus hebben we die ff vergezeld en nog wa local food aant binnenspelen gewest. Street-food is the best food tot nu toe: zeker prijs-kwaliteit-kwantiteit vergeleken. De Sam had afgesproken met nen Belg die em onderweg had leren kennen. Daar zouden we `s avonds ene mee gaan scheppen en da was echt superplezant. Den Thibaut bleek nen helen brutte kerel te zijn van Halle. Daarmee zijn we in de Brown Eyed Bar beland door een Vietnamees grietje dat enkel haar commissie kwam opstrijken nadat ze ons had binnengeloodsd... daarna was die gone with the wind like Scarlet f*ckin` o Hara (sorry moeder maar k kan dieje film nog altij nie apprecieren). Die Brown Eyed Bar bleek dus vol te zitten met Westerlingen die op doorreis waren of daar werkten of studeerden. Big fun gehad met een paar Franse grietjes, Duitsers, Kiwi`s en natuurlijk de Belgen. Belgen int spel dus voort eerst waren we weer ni thuis, begint stilaan traditie te worden. We gingen maar efkes meegaan want we moesten s`anderendaags vroeg uit de veren om met den brommer gaan te sjeezen... ni gelukt eh. Kzou begot nimmer weten hoe laat het was, maar het was veeeeeeeeel te laat als we teruggingen. Cyclo`s gepakt en dan uiteindelijk nog moeten stoppen onderweg omda we tot de constatatie kwamen da we genen Dong nimmer op zak hadden. Die mannen probeerden heimelijk letterlijk zelf het geld in ons zakken te zoeken. De Piet liet het begaan en de mannen gaven em zn portefeuilleke dat toch al leeg was gewoon terug, da was nog het toppunt. Welle daar mee lachen onderweg en `s anderendaags pas doorgehad dat die mannen de Piet zennen telefoon hadden gepikt. Hilde (de mama van de Piet) zou later nog een Vietnamese aan de lijn krijgen, waarschijnlijk de vrouw van 1 van die pickpockets. Opt hotel aangekomen, nen hoop lawaat gemaakt, de Reynders met zijne zatte kop nog aant pesten geweest tot het hem plots te veel werd... alles moest eruit en heel de badkamer werd ondergebrokt. Diejen `easy rider` tour van den dag erop zou bijlange na zo `easy` nie worden.
Maar goed waar waren we weer gebleven. Just ja in nice and beautiful Hoi An. Na langs al die winkelkes by night met lampaderrekes enzo te hebben gewandeld ergens ne stevigen 333 (trouwens het beste bier da ge op Vietnamesen bodem gaat tegenkomen) gaan drinken. Aan de klap geraakt met een Zuid-Afrikaanse, een Zweedse (damn die was lekker) en nen Belg. De Sam, Antwerpenaar in hart en nieren, was voor een aantal weken aant rondtrekken door Vietnam en wou wel een stukske met ons mee doortrekken naart noorden. Daar zijn we dan mee doorgereisd via Danang, waar trouwens gene zak te zien was. Heel grote stad, maar grauw, grijs, vuil, ik zou er voor geen geld nimmer willen stoppen. Ding is dat we van hieruit het schoonste stukske treinreis konden meepikken dat Vietam te bieden had en dat zouden we dus nie afslaan. Da bleek dan ook wel een schitterend stukske spoor te zijn da we namen, langs de zee met wa magnificent views en schoon pics tot gevolg. De Sam, amateurfotograaf maar heel gedreven, heeft meer in de middenwagon met zijne kop buiten gehangen dan iets anders. Soms ging em er misschien wel een beetjen over als em op een of ander markt recht voor een oud vrouwken haar gezicht ging hangen en dan vollen bak de flash erop afvuurde... ma soit achteraf bekeken ook best wel lachen.
Pieter en ikke zouden maar 1 nacht blijven in Hue. In Danang hadden we voor we op den trein stapten nog met Mr. T aant babbelen geweest. Een soort easy-rider van Centraal-Vietnam. Easy-ridertours zijn tours georganiseerd door mannen met ne chopper. Hier kunde dan achterop kruipen en vervolgens een heel stuk door de bergen sjeezen. Een ervaring die heel anders is als ge ze meemaakt vanop een duffe bus en dan op de koop toe ook nog een minder schone route pakt. We hadden al spijt dat we dit hadden laten schieten in Dalat, in de Centrale Hoogvlakte van Vietnam, dus chance dat we deze rough rider vant noorden nog tegenkwamen onderweg want dit zou ook wel een heel proper toereke gaan worden. Soit, eerst en vooral kwamen we dan aan in Hue. Mr. T, ozze commissiejager, had ons dus ook al een goedkoop hotelleke aangeraden en die mensen kwamen ons dus ook ophalen aant station per taxi. Ferm gemakkelijk. Minder gemakkelijk was die meute werkwillige Vietnamezen van uw lijf te kloppen die u nen taxi of motobaaaaaaaaaaaaaik wilden aanbieden. Wij komen aan en checken in , da receptionistje moest nog op de markt zijn dus hebben we die ff vergezeld en nog wa local food aant binnenspelen gewest. Street-food is the best food tot nu toe: zeker prijs-kwaliteit-kwantiteit vergeleken. De Sam had afgesproken met nen Belg die em onderweg had leren kennen. Daar zouden we `s avonds ene mee gaan scheppen en da was echt superplezant. Den Thibaut bleek nen helen brutte kerel te zijn van Halle. Daarmee zijn we in de Brown Eyed Bar beland door een Vietnamees grietje dat enkel haar commissie kwam opstrijken nadat ze ons had binnengeloodsd... daarna was die gone with the wind like Scarlet f*ckin` o Hara (sorry moeder maar k kan dieje film nog altij nie apprecieren). Die Brown Eyed Bar bleek dus vol te zitten met Westerlingen die op doorreis waren of daar werkten of studeerden. Big fun gehad met een paar Franse grietjes, Duitsers, Kiwi`s en natuurlijk de Belgen. Belgen int spel dus voort eerst waren we weer ni thuis, begint stilaan traditie te worden. We gingen maar efkes meegaan want we moesten s`anderendaags vroeg uit de veren om met den brommer gaan te sjeezen... ni gelukt eh. Kzou begot nimmer weten hoe laat het was, maar het was veeeeeeeeel te laat als we teruggingen. Cyclo`s gepakt en dan uiteindelijk nog moeten stoppen onderweg omda we tot de constatatie kwamen da we genen Dong nimmer op zak hadden. Die mannen probeerden heimelijk letterlijk zelf het geld in ons zakken te zoeken. De Piet liet het begaan en de mannen gaven em zn portefeuilleke dat toch al leeg was gewoon terug, da was nog het toppunt. Welle daar mee lachen onderweg en `s anderendaags pas doorgehad dat die mannen de Piet zennen telefoon hadden gepikt. Hilde (de mama van de Piet) zou later nog een Vietnamese aan de lijn krijgen, waarschijnlijk de vrouw van 1 van die pickpockets. Opt hotel aangekomen, nen hoop lawaat gemaakt, de Reynders met zijne zatte kop nog aant pesten geweest tot het hem plots te veel werd... alles moest eruit en heel de badkamer werd ondergebrokt. Diejen `easy rider` tour van den dag erop zou bijlange na zo `easy` nie worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten